اَلــسَّــلــامُ عَــلَــیْــكَ یـــا اَبــــا عَــبْــدِ الــلَّــهِ
وَ عَلَى الْاَرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنائكَ
عَلَیْكَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ
اَبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ
وَ لــا جَـعَـلَـــهُ اللَّهُ آخِـرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِكُمْ
اَلـسَّــلــامُ عـَلَـى الْحُسَیْنِ
وَ عَـلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ
وَ عَــلــى اَولـــادِ الْحُسَیْنِ
وَ عَـلـى اَصْحابِ الْـحُسَیْنِ
بـــــا اشــــك هــــاش دفـــتــر خــود را نــمــور كرد
در خـــــــود تــــمـــام مـــرثــیــه هـــا را مـــرور كرد
ذهـــنـــش ز روضـــه هـــای مــجــســم عـبور كرد
شــــاعــــر بـــســـاط ســیــنـه زدن را كه جور كرد
احــــســــاس كــــرد از هــمــه عـالـم جدا شده ست
در بــــیـــت هــــاش مـجـلـس مــاتم به پا شده ست
در اوج روضـــه خــوب دلــــش را كـــه غــم گرفت
وقــتـــی كـــه مــیــز و دفـتــر و خـودكار دم گرفت
وقـــتــش رســیــده بـــود بــه دستش قلم گرفت
مــثــل هـمـیـشـه رخـصـتـی از مـحتـشـم گرفت
باز این چه شورش است كه در جان "واژه" هاست
شـــاعــر شكست خورده ی طوفان "واژه" هاست
بـــی اخــتــیـــار شــد قـلـمـش را رهــا گذاشت
دســتـــی ز غــیــب قـــافـیـه را كــربـلا گذاشت
یــك بــیــت بــعــد، واژه ی لب تشنه را گذاشت
تـــن را جـــدا گــذاشــت و ســر را جدا گذاشت...
برای مشاهده ی ادامه ی مطلب بر روی گزینه ی مربوطه کلیک کنید...
ای ســـاربـــان آهـــســتــه ران، آرام جان گم کرده ام
آخــــر شـــده مــــاه حـسـین، من میزبان گم کرده ام
در مــیــکــده بـــــودم ولـی، بیرون شدم چون غافلین
ای وای از ایــن بـــی حاصلی، عمر جوان گم کرده ام
پـــایـــان رســـد شــــام ســیـــه، آیــد حبیب من ز ره
امـــا خـــدا حـــالـــم بـبــیــن، من مهربان گم کرده ام
ای وای از ایـــن غــوغــای دل، از دلـبرم هستم خجل
وقـــت ســفــر مــاندم بـه گل، من کاروان گم کرده ام
نــعــمــت فــراوان دادی ام، مـنــت بـه سر بنهادی ام
امـــا بــبــیــن نــامــردی ام، صـاحب زمان گم کرده ام
مـــن عــبــد کــوی عشقم و مــن شاه را گم کرده ام
آقـــا تـــو را گـــم کـــرده ام، مــولــا تــو را گم کرده ام
بــنــوشـتـم ایــن نامه چنین، با خـون دل ای مه جبین
امـــا بـبـیــن بـخــت مــرا، نــامــه رســان گـم کرده ام
منبع: وبلاگ امام حسین(ع)
بـــوی فــراق مــی دهد این گریه های من
مــــاتــــم گــرفــتــه شـال سیاه عزای من
شـــرمــنـــده ام کـه از غم زینب نمرده ام
آقـــا بــبـخــش، در گــذر از این خطای من
بـــا زعــفـــران شهر خراسان نمی شــود
رنــگــی دهــی امــــام زمان بر حنای من؟
از بــس کــه پای طشت طلا گریه کرده ام
چــیــزی نـمــانــده مثل شما از صدای من
بـــا نــوحـــه هـــای ایــن دهه ی آخر صفر
شـــب هــا چقدر سینه زدی پا به پای من
ای خــــوش حــســاب مـــزد مرا زودتر بده
بــعـــد از دو مــــاه چــــه شد کربلای من؟
سر زنده ام به عشق حسن، خضر گریه ام
این چـشـــم خیس،چشمه ی آب بقای من
من غــصـــه ی بــهـشت خدا را نمی خورم
جــایــی گــرفـته حضرت زهرا(س) برای من
(وحید قاسمی)
میخواهمت، چــنــان کــه شب خسته، خواب را
میجــویــمــت، چـنــان کــه لــب تـشـنــه، آب را
مــحـــو تـــوام، چـنــان کـه ستاره به چشم صبح
یــــــا شـــبــنــم سـپـیــده دمـــــان، آفــتـــاب را
بـــیتــــابـــم آنــچــنــان کـــه درخــتـان برای باد
یـــا کـــودکـــان خــفـتـه بــه گــهـــواره، تـــاب را
بـــایــســتـــهای چــنـــان کـــه تــپـیدن برای دل
یـــا آنــچــنــان کـــه بــــال پــریـــدن عــقـــاب را
حــــتـّـــی اگــــر نـــبــاشـــی، مـــیآفـــریـنـمت
چــونــان کـــه الــتـــهاب بــیـــابــان، ســـراب را
ای خــواهــشــی کــه خواستنیتر ز پـاسـخی
بـــا چــون تــو پــرسـشی، چه نیازی جواب را؟!
(قیصر امینپور)
«اللهم صلّ علی محمدٍ و آل محمدٍ»
«و عجّل فرجهم»
الهی سینه ای ده آتش افروز