سخن نخست

امــشـب، سـحـر دوبــاره بــه كـوی تو آمدم

                      مــخــمــورم و بــه شــوق سـبــوی تو آمدم

بــر حــال مــن بــه جــان جــوادت نــگاه كن

                      فــكــری بــه حــال ایــن دل بی سر پناه كن

بـــر زائــران پــاك تــو مــن غـبطه می خورم

                      آقــا تـــرحــمــی بــه مـــن پـــر گــنـــاه كن

امــشــب بــراتِ كــرب و بــلــای مـــــرا بده

                      مـــا را دوبـــاره زائــر آن بـــی ســپــــاه كن

گــــر ایـــن زیـــارتـــم شــــده دیــدار آخرین

                      در روز حــشــر یـــادِ مـنِ رو ســیــــاه كـــن

در راه عــشــق، اهـــل غم و درد خواستی

                      بـــا چـــشـــم نـــافــذت تـو مرا مرد راه كن

مــــولــا بــه جــان مــا تــو بـگو با امام عصر

                      یــوســف، بــیـــا بـه خاطر من ترك چاه كن

تـــا روز حــشـــر نـوكـری ات افتخار ماست

                      «اینجا بهشتِ رویِ زمین، جنّتُ الرّضاست»

 

(احسان محسنی فر)

رستاخیز عشق...

اکنون رستاخیز عشق است...

زمین، به مهمانی آسمان می رود. اهالی ملکوت، کجاوه ی هدایت را به دوش گرفته اند. دسته دسته ستاره، پشت در خانه موسی بن جعفر علیه السلام صف کشیده اند تا رضای الهی را در رضای تو بجویند.

دست هایت در دست های قرآن است و خورشید هدایت، از مشرق چشم هایت طلوع می کند. تو آبروی شیعه ای و آبروی اسلام. شیوایی ات، اهل کتاب را به تردید می اندازد.

عقل، زیر سایه ی اندیشه ی زلالت می نشیند، تا گَردِ هر چه ناراستی را بزداید و لکه ی هرچه تردید را بپیراید.

قدم که بر می داری، ترس از دو راهی ها محو می شود و گردنه های پیچاپیچ، بزرگراهی می شود مستقیم؛ بی هیچ بیمی از سقوط...

(میثم امانی)

زائر سلطان رضا

مــا زائــرِ ســلــطــانِ رضــائــیـم، رضا جان نظری كن

مــا قــافـلــه ی شمس ضحائیم، رضا جان نظری كن

تــــــو، آیـــنـــه ای در بــــرِ خــورشـیــدِ رخِ دوســت

مــا عاشــقِ مــرآتِ خدائیم، رضــــا جـــان نظری كن

تـــــو، خـــســـرو طـــوســی و خــــداونــــد رعــیــت

مـــا ریــزه خـــورِ خـوانِ شمائیم، رضا جان نظری كن

ای جــــــانِ جـــهــانــی بـــــه فـــــدای قـــــدمِ تـــو

در امـــرِ تـــو تــسـلیم و رضائیم، رضا جان نظری كن

چــــون خــیــمــه زده مــهــر تــو در كـــویِ دلِ مــــا

در صـحنِ غریب الـغــربــائـیم، رضا جان نظری كن...

 

برای مشاهده ی ادامه ی مطلب بر روی گزینه ی مربوطه کلیک کنید...

 

ادامه نوشته

فرشِ پایِ زائران...

زمان، از دشواری های دنیا، دل کنده است.

آمده است، رو به روی قبله ی صافی ها و صمیمت ها، کنار سقاخانه ی امید.

امروز، با شهر توس، مدینه ی دل ها چراغانی شده است.

اشعار مدح و ثنا از بوی تازگی می تراوند و خراسان، در حد و اندازه های عشق ظاهر می شود.

کتابِ قطورِ بهشتِ هشتم که در مدینه نگاشته شد، در نیشابور و توس برای مشتاقان، به انتشار رسیده است.

اینک، چشمه های سعادت و به کامی، جاری شده اند در صحن و رواق ها.

نقاره خانه، آهنگ صفا را می نوازد.

آفرین!

چه می توان گفت؟

واقعیت در کدام قطعه، کدام غزل می گنجد؟

امروز، واژه های دنیا زده را دور باید ریخت و آفرین باید گفت، بر دست های توانگرِ دنیایی دیگر که لحظاتی بدیع و ابدی را فراهم کرده است.

امروز، روز تکثیرِ آینه ی دل های زائران است؛ روزِ تشنگانِ وادیِ صفا و خشنودی که خود را درمی یابند و با نور و شادمانی، نسبتی پیدا می کنند و عطرِ یاقوتی گل را به سوغات می برند.

امروز، اثری از فروماندگی در بساط خاک نیست؛ اگر خود را فرشِ پایِ زائران کرده باشد...

(محمد کاظم بدرالدین)

سخن پایانی

 

رضاجان، عمریست که گوشه نشین محبتم

این گــوشـه را، به وسعت دنـیـا نمی دهم...

یا امام الرئوف...

 

ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک امامت و ولایت، امام رضا(ع) بر تمامی شیعیان تبریک و تهنیت باد...

 

« اللّهم صلِّ عَلی مُحمّدٍ و آلِ مُحمّدٍ »

« و عجّل فرجهم »