سخن نخست

بی قـــرار تـــوام و در دل تـنـگـم گـلــه هاست

                                     آه! بی تاب شــدن، عادت کـم حوصله هاست

هـمــچــو عـکس رخ مـهـتــاب که افتاده در آب

                                    در دلــم هستی و بین من و تو فاصله هاست

آســمــان بـــا قــفــس تــنــگ چه فرقی دارد؟

                                   بـــــــــال وقــتــی قفس پرزدن چلچله هاست

بـــی تــــــو هر لحظه مرا بیم فروریختن است

                                  مــثــل شهری که به روی گسل زلزله هاست

بـــاز می پرسمت از مساله ی دوری و عشق

                                  و ســکــــوت تو جواب همه ی مساله هاست

 

                                        (فاضل نظری)

سخن نخست

زمـیــن گــهــواره كــابــوس هــای تـلـخ انـسـان بود

                                   زمــان چـون كودكی در كوچه های خواب حیران بود

خـــــــدا در ازدحــــام نــاخــدایـــان جـــهــالــت گـم

                                   جــهــان در اضــطــراب و تـرس در آغوش هذیان بود

صـــدا در كــوچــه هــای گـیج می پیچید بی حاصل

                                   سـكــوتــی هــرزه سرگــردان صـحـرا و بـیـابـان بود

نـمــی رویید در چشمی به جز تردید و وهم و شك

                                   یـقـیـن تــنـهــا سـرابـی در شكارستان شیطان بود

شـــبــی رؤیـــای دور آســمـــان در هــیــأت مـردی

                                   بــه رغــم فـتـنـه هـای پـیش رو در خاك مهمان بود

جــهــان بــا نـامـش از رنـگ و صدا سیراب شد آخر

                                   «مـحـمـد» واپـسـیـن پـیـغـمبر خورشید و باران بود

                                (سید ضیاء الدین شفیعی)

سخن نخست ( باز محرمی میشویم...)

فــقـــط ز نــرگــس چــشـمــت نـگــاه مــی خـواهـم

                             بــه قــدر یـک، دو، ســه لــحـظـه پـنــاه مـی خواهم

شــبــیــه بــرکــه ی کـوچــک کــه دور افـتـاده است

                             بـــــرای قــــاب دلــم عــکــس مــاه مــی خــواهــم

مـــیـــان راه وصـــالـــت هــمــیــشــه ســر گـــردان

                             شــــب چـــهـلـم عـهـد است، راه مــی خـــواهــم!

صــــدای مــــاه مـحرم بـــه گــوش هـا خورده است

                             ز دســت هــای تــو شـــالِ ســـیـــاه مـی خـواهـم

دمِ مــــــحـــــرم و آقــــا کـــمـــی دعـــــایـــم کـــن

                             دعــای خــیــر و کــمــی ســـوز و آه مــی خواهم...

سخن نخست

بـــاز آمـــد بــوی مــــاه مــدرســه  

                                         بـــوی بـــازی هـــای راه مــدرسه

بـــوی مـــاه مــهــر، مـــاه مهربان  

                                         بـــوی خــورشـيـد پــگـاه مدرسه

از مــيــان کــوچه های خستگی    

                                         می گــريــزم در پـنــاه مــدرســه

بـــاز می بـيـنـم ز شوق بچه ها    

                                          اشــتـــيـاقـی در نــگـاه مـدرسه

زنــگ تـفـريـح و هياهوی نشاط      

                                          خـنــده هـــای قـاه قـاه مدرسه

بــاز بــوی بــاغ را خواهم شنيد

                                         از ســرود صــبـحـــگاه مـدرسـه

روز اول لـاله ای خـواهم کشيد 

                                         ســرخ بــر تــختـه سياه مدرسه

سخن نخست

امــشـب، سـحـر دوبــاره بــه كـوی تو آمدم

                      مــخــمــورم و بــه شــوق سـبــوی تو آمدم

بــر حــال مــن بــه جــان جــوادت نــگاه كن

                      فــكــری بــه حــال ایــن دل بی سر پناه كن

بـــر زائــران پــاك تــو مــن غـبطه می خورم

                      آقــا تـــرحــمــی بــه مـــن پـــر گــنـــاه كن

امــشــب بــراتِ كــرب و بــلــای مـــــرا بده

                      مـــا را دوبـــاره زائــر آن بـــی ســپــــاه كن

گــــر ایـــن زیـــارتـــم شــــده دیــدار آخرین

                      در روز حــشــر یـــادِ مـنِ رو ســیــــاه كـــن

در راه عــشــق، اهـــل غم و درد خواستی

                      بـــا چـــشـــم نـــافــذت تـو مرا مرد راه كن

مــــولــا بــه جــان مــا تــو بـگو با امام عصر

                      یــوســف، بــیـــا بـه خاطر من ترك چاه كن

تـــا روز حــشـــر نـوكـری ات افتخار ماست

                      «اینجا بهشتِ رویِ زمین، جنّتُ الرّضاست»

 

(احسان محسنی فر)

سخن نخست

یـــگـــانـــه دخــتـــرِ مــوسی بـگــیــر دست مرا

                    شـــــفــیـــعِ جـــنـّـــتِ کــبـــری بگیر دست مرا

تـــــو آن هــمــیــشه کَرَم، من همیشه نوکر تو

                    مــــرا بـــزرگ نـــوشــتــــه اســـــت ذره پرور تو

کــنــیـــز بــــود اگـــر مــــادرت، کــنــیـــزِ تو بود

                    هــــزار حــضـــرت مــریـــم کــنــیـــزِ مـــــادر تو

تـــو آنــقــدر عــظــمــت داشــتـــی کـه از مادر

                    فـــقـــط امـــام رضــــا مــــی­شـــود بـــــرادر تو

و از مــیـــان پـــســـرهــــای مـــوســــی جعفر

                    فــقــط امـــــام رضــا بــــود ســـــایــه­ی سر تو

خـــدا کـنــد که نـــگــیــرد به چــوبِ نـاقه سرت

                    خــــدا کــنــد کــــه نــگـیــرد به سنگ معجر تو

خـــــدا کــنــد کــه ایـــنــجــا پــرت به در نخورد

                    شــبــیــه مـــادرِ زیـنــب، ســرت بـــه در نخورد

 

(علی اکبر لطیفیان)

سخن نخست

گــــل عـــذاری ز گــلــسـتـان جهان ما را بس

                           زیـــن چــمــن ســایه آن سـرو روان ما را بس

مـــن و هــم صـحـبـتـی اهــــل ریـــا دورم باد

                           از گـــرانـــان جــهـــان رطـــل گـران ما را بس

قـــــصــر فـردوس به پاداش عمل می‌بخشند

                           مـــا کـه رنــدیـــم و گـــدا دیر مغان ما را بس

بـــنـــشــیـــن بـــر لب جوی و گذر عمر ببین

                          کـــایــن اشـــارت ز جــهــان گذران ما را بــس

نــقـــد بـــازار جـــهــان بـــنـــگــر و آزار جـهان

                          گر شما را نه بس این سود و زیــان ما را بس

یـــار بــا ماست چه حاجت کـــه زیادت طلبیم

                           دولــــت صــحـبـت آن مونـــس جان ما را بس

از در خـــــویـــش خـدا را به بهشتم مفرست

                           که ســر کوی تو از کون و مــکـــان ما را بس

حافظ از مـشـرب قـسمت گله نا انصافیست

                            طــبــع چـــون آب و غزل‌های روان ما را بس

 

سخن نخست : مناجات...

الــهـــی نــــــام تــــــــو مـــا را جـــــواز،
مـــــهـــــر تـــو ما را جهـــاز،
شــــنـــاخت تو ما را امان،
لطف تو ما را عیان.

الهی ضعیفان را پناهی.
قـــــاصـــدان را بر سر راهی.
مــــــــومــــــــــنـــان را گــواهی.
چه عزیز است آن کس که تو خواهی.

الــهــی ای خالق بی مدد و ای واحد بی عدد،
ای اول بی هـــدایت و ای آخــر بی نهایت.
ای ظاهر بی صورت و ای باطن بی سیرت،
ای حیِّ بی ذلت و ای معطی بی فطرت و ای بخشنده بی منت،

ای دانــنـــده ی رازهــــا،
ای شـنونده ی آوازهـــا،
ای بیننده ی نمازهـــــا،
ای شناسنده ی نامهــا،
ای رساننده ی گامهـــا،
ای مبر از عوایق،
ای مــــطـــلــع بر حقایق،
ای مــــــهــــــربان بر خــلــایق،

عذرهای ما بپذیر که تو غنی و ما فقیر...
و بر عــیـــب های ما مگیر که تو قوی و ما حقیر.

« از بنده خطا آید و ذلّت

و از تو عطا آید و رحمت. »

سخن نخست

هفت سین زندگی

به شکرانه ی عبور از گردنه ‏های زمستان، به شکرانه ی مقاومت و ایستادگی، به شکرانه ی فرصتی نو که ارزانی ‏مان داشته‏ اند، " هفت سین " می ‏گشاییم.

 به پاس عشق که تنها تنور گرمی ‏مان بود، تنها اجاق دل‏ های سرما زده ‏مان، هفت سین می ‏گشاییم .

فواره ‏های میدان اگر روشن ‏اند، نماد سرزندگی شهرند .

سبزینه ‏ها اگر سبزند، تصویر دل‏ های سبزند. " باده از ما، مست شدنیِ ما از او ".

هفت سین، علامت هفت‏ خوانِ زندگی است که سال به سال، باید بپیماییم.

" سفره "، منشور همبستگی ماست؛ در رنج ‏ها و شادی ‏ها، در راحتی ‏ها و سختی‏ ها.

" آینه " لبخند می‏ زند،  " سبزه " لبخند می ‏زند. اگر ما هم لبخند بزنیم؛ چشم‏ ها را بر اندوه یکدیگر نخواهیم بست، سینه ‏ها را از کینه یکدیگر نخواهیم انباشت.

بهار، درس‏ های زیادی دارد؛ آسمانش، آزاد بودن را یاد می ‏دهد، نسیمش بخشنده بودن...

عید که می‏ آید، با همه شکوه ‏اش، نجیب بودن را می ‏آموزد و مهربانی را. زانو زدن ‏های آب، پای سپیدار ها تماشایی است.

 زانو زدن ‏های گنجشک، پای برکه ‏ها تماشایی است و تماشایی‏ تر، کلبه ی ماست که هم آتش تنورش روشن است و هم چلچراغ دل آدم‏ هایش.

 عید، تنها میانْ پرده‏ ای است از صداقت و صافی ما. صداقت و صافی ما در سیصد و شصت و پنج روزْ بازیگری، به نمایش درمی‏ آید. ما بازیگران نمایشنامه ی صفا و صمیمیتیم.

 الماس ‏ها به یکرنگی ما غبطه می‏ خورند. عید که می‏ آید، ما گلاب محبتمان را روی دست همه ی رهگذران می‏ ریزیم.

 " هفت سین " می ‏گشاییم تا انگشت ‏های نوازشمان هفت روز هفته گشوده باشد. ما امید را به کوچه و بازار می‏ بریم تا هدیه ‏اش کنیم به انتظار کشیدگان و به حسرت‏ دیدگان.

هیچ ‏کس نمی‏ تواند سبقت بگیرد از سلام‏ های ما و از سایه ‏های خنک سادگی‏ مان.

دست ‏های ما یخ نمی ‏زند هیچ ‏گاه؛ چون در دست ‏های دیگری است، چون دست‏ هایمان را بر سر هفت سین هر سال، به هم گره می ‏زنیم . عید که می‏ آید، تجدید عهد ما با همه " سین " ها شروع می ‏شود؛

با سین "سلام" ، با سین "سخاوت" ، با سین "سادگی" و با همه ی سین ‏های دیگر.

هفت سین سفره ی ما هیچ کم ندارد؛ پدرانش همه خوبند، مادرانش همه خوب، پسرانش همه خوب، دخترانش همه خوب.

ما زندگی را در مکتب « هفت سین » عیدمان می ‏آموزیم.

قرآنِ پدر و دعای مادر، سرمایه ی همیشه ی راهمان است.

عید که می‏ آید، هفت سین می ‏گشایی ؛ هفت سین زندگی ...

( میثم امانی )

سخن نخست

ســاعـات عمر من همگی غرق غم گـذشـت

                 دســت مـــرا بــگیر کـــه آب از سـرم گـذشت

مانـــنـــد مــــرده ای مـــتــحــرک شـــدم بـیـا

                 بی تـــو تـــمـــام زندگی ام در عــدم گـذشت

می خواســتــم که وقــف تو باشـم تمام عمر

                 دنــیــا خلاف آنچه که می خواســتـم گذشـت

دنـــیــا کــه هــیچ، جرعه ی آبی که خورده ام

                 از راه حـــلق تشـنه ی من مثل ســم گذشت

بـــعــد از تو هــیــچ رنگ تــغـــزل نـــدیــده ایم

                 از خــــیــر شعر گفتن،حــتــی قـــلــم گذشت

تـــا کی غـــروب جــمــعــه بـــبــیـنم که مادرم

              یک گوشه بغض کرده،که این جمعه هم گذشت

مولــا شـــمــــار درد دلــــم بـــی نهایـــت است

               تـــعـــداد درد مـــن به خـــدا از رقــم گـذشــت

حالــا بــــرای لحــــظــــه ای آرام مـــی شــوم

               ســـاعـات خـــوب زنــدگی ام در حــرم گذشت

                                                ( حمیدرضا برقعی )

سخن نخست

گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است
                     دیدم شروع محـشر کبـرای دیگـر اسـت
گـردون شده سیـاه و فـضا پر زدود و آه
                    تاریک تر ز عرصه ی تاریک محـشـر است
گـرد مـلال بر رخ اسـلام و مسـلمـیـن
                    اشـک عـزا به دیده ی زهرای اطهر است
گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر
                    دیـدم که روز ، روز عــزای پــیـمـبـر اسـت
پــایــان عمرِ سیـد و مولـای کــائــنــات
                    آغــــاز دورِ غــربـت زهـرا و حــیــدر اسـت
قــرآن غـریب و فاطـمـه از آن غریـب تر
                    اسلام را سیاه به تن، خاک بر سر اسـت
روی حسیـن مانده به دیوار بی کسی
                 چشم حسن به اشک دو چشم برادر است
ای دل بیـا و گـریـه ی زیـنب نظاره کن
                   مـانند پیروهن جـگـر خــویــش پـــاره کــن

                                                  (استاد حاج غلامرضا سازگار)

سلام و درود بر همه ی خوانندگان مطالب این تارنگار .

رحلت جانسوز پیامبر اکرم و شهادت امام حسن مجتبی(ع) و امام رضا(ع) را به همه ی مسلمانان جهان تسلیت و تعزیت عرض مینماییم.

لطفا در ادامه ی سوگواری نیز با ما همراه باشید .

متشکرم.

سخن نخست

   

" یاس کبود  "

ای کـــربــــلا به قـــافــلـــه کــربلا بــبــیــن

                      حـــال مســافـران بـــه درد آشــنا بــبــیـن

مــا زائــــران خـــون خـــدایـــیـــم کــــربلا     

                      بــــر کـــاروان زائـــر خـــون خــدا بــبــیــن

سوغات درد و خون جگر ارمغان مـاسـت 

                        احـــوال مــا ز وضـــع پــریشان ما بــبـیـن          

مـــن زیــنــبــم که درد چکــد از نــگاه مـن

                      در هـــر نــــگــاه شــعله چـنـدین بلا بـبـیـن

رویــم کــبــود و دســت کبــود و بدن کبـود 
                    

                       یاس کبـــود گـــر که نــدیــدی مــرا بــبـیـن       

اطفال را به گـردن و بــازو و دســت و پـا 

                         آثــار تازیــانـــه و بــنـــد جــفـــا بـــبــیـــن  

هـــر یـــک کــنـار قـبــر شـهیدی کند فغان

 
                     هــر بـلبـلی کــنار گــــلی در نـــوا بــبــیــن   

از سجده های نیمه شب و خطبه های روز 
                    

                    بشـکستـه ایم پشــت سـتـم را بیـا بـبـیـن      

هــر جا کـننـد فــتــح، گذارند یک ســفــیـر 
                     

                      ویــن رسم تازه نیست، بود هر کجا بـبـیـن   

ما نــیـــز بـــر رقیه سپـــردیم کـــار شــام 
                     

                       تا او کـنـد ســفـارت عــظما به پا بــبــیــن

 

با عرض سلام و درود بر همه ی خوانندگان عزیز مطالب .

فرارسیدن اربعین حسینی را به همه ی مسلمانان به ویژه شیعیان آن حضرت تسلیت و تعزیت عرض مینمایم.

لطفا در ادامه ی مطالب هم با ما همراه باشید.

متشکرم.

سخن نخست

کشتی شکست خورده ی طوفان کربلا

                در خـــون فــــتــاده به میــدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار می گریست

                خون می گذشت از سر ایوان کـربـلا

نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشـک

                ز آن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضـــــایقه کـــردند کـوفـیـان

                خـوش داشتند حرمت مـهمــان کـربلا

بودند دیو و دد همه سیراب و میمکید

                خــــاتم ز قحــــط آب سلیــمان کربـلا

زان تشنگان هنوز به عیّوق می رسـد

                فـــریـــاد   الــعـطـش  ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشکر اعدا نـکـرد شرم

              کـــردنـــد رو بــه خـیمه ی سلطان کربلا

آن دم فلک بر آتش غیرت سـپـنـد شد

              کــز خـوف خصـم از حرم افغان بلند شد

                                                        (محتشم کاشانی)

سخن نخست

عزای اشرف اولاد آدم (ع)

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

                     باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

                     بی نفخ صور خواسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کز او

                     کار جهان و خلق جهان جمله در هم اســت

گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب

                     کآشــوب در تمــامــی ذرّات عالـم اســت

گر خوانمش قیامتِ دنیا بعید نیست

                     این رستخیز عام که نامش محرم اســت

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

                     سرهای قدسیان همه بر زانوی غم اســت

جنّ وملک بر آدمیان نوحه می کنند

                     گویا عــزای اشــرف اولاد آدم اســـت

خورشید آسمان و زمین نور مشرقین

                     پـرورده ی کــنــار رســول خدا حـســیـن

                                                                      (محتشم کاشانی)

 

سلام بر همه ی دوستداران علم و فرهنگ و هنر . فرا رسیدن ایام سوگواری امام حسین(ع) را به همه ی شما تسلیت و تعزیت عرض میکنم.

لطفا در ادامه ی مطالب هم با ما همراه باشید.

متشکرم.

سخن نخست

سلام بر همه ی طرفداران مطالب این تارنگار .

سخن نخست این  متون رو با شعری از حضرت حافظ آغاز میکنیم :

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

               که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست

نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر

               نهادم آینه ها در مقابل رخ دوست

صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد

              که چون شکنج ورق های غنچه تو بر توست

نه من سبوکش این دیر رند سوزم و بس

              بسا سرا که که در این آستانه سنگ و سبوست

مگر تو شانه زدی زلف عنبر افشان را

              که باد غالیه سا گشت و خاک عنبر بوست

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است

              فدای قدّ تو هر سرو بن که بر لب جوست

زبان ناطقه در وصف شوق نالان است

              چه جای کلک بریده زبان بیهُده گوست

رخ تو در نظر آمد، مراد خواهم یافت

               چرا که حال نکو در قفای فال نکوست

نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است

                که داغدار ازل همچو لاله ی خودروست

امیدوارم که لذت برده باشید .

لطفا در ادامه ی مطالب نیز ما را همراهی کنید.

متشکرم.

شکر وسپاس ...

                                      شکرو سپاس مر خدای را ...

   شکر وسپاس فراوان ، به عدد ستارگان آسمان و قطره ی باران و برگ درختان و ریگ بیابان و  ذرّه های زمین و آسمان مر آن خدای را که یگانگی صفت اوست و جلال و کبریا و عظمت و عُلا و مجد و بها خاصیّت اوست. و از کمال جلال وی هیچ آفریده آگاه نیست. و جز وی هیچ کس را به حقیقت معرفت وی راه نیست، بلکه اقرار دادن به عجز از حقیقتِ  معرفت وی منتهای معرفت صدّیقان است، و اعتراف آوردن به تقصیر در حمد و ثنای وی نهایتِ ثنای فرشتگان و پیغامبران است.

سپاس از خداوند منّان که چنین فرصتی را در اختیار ما قرار داد . سلام گرم و صمیمی دارم، خدمت همه ی خوانندگان عزیز این وبلاگ. امیدوارم مطالبی که در این جا در اختیارتون قرار میگیره مورد پسند شما واقع بشه .

اگر وقت کافی برای خواندن مطالب ندارید فقط کافیه متن را در مایکرو سافت آفیس ذخیره نمایید تا در زمانی مناسب آنها را مطالعه کنید .

هدف ما از ساخت این وبلاگ ایجاد مکانی برای هم فکری و مشورت بین کلیه ی خوانندگان مطالب هست.

با دادن نظرات خود، ما را در اداره ی هر چه بهتر این مجله یاری کنید.

                                                                     باتشکر ( سردبیر )

سخن نخست

 

ما همچنان در اول وصف تو مانده ایم ...

 

منت خدای را عزّوجلّ که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود، ممدّ حیات است و چون بر می آید، مفرّح ذات. پس در هر نفس دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.

از  دست  و  زبان  که  بر آید

کز عهده ی شکرش به در آید؟

سپاس از خداوند منّان که چنین فرصتی را در اختیار ما قرار داد .

 سلام گرم و صمیمی دارم، خدمت همه ی خوانندگان عزیز این وبلاگ. امیدوارم مطالبی که در این جا در اختیارتون قرار میگیره مورد پسند شما واقع بشه .

هدف ما از ساخت این وبلاگ ایجاد مکانی برای هم فکری و مشورت بین کلیه ی خوانندگان مطالب هست. چنانچه مایلید، مشکلات و مسائلی که با اونها مواجه هستید رو برای ما ارسال کنید تا همه در یک هم اندیشی بزرگ شرکت کنیم.

با دادن نظرات خود، ما را در اداره ی هر چه بهتر این مجله یاری کنید.

                                                                                                          باتشکر