سخن نخست : مناجات...
الــهـــی نــــــام تــــــــو مـــا را جـــــواز،
مـــــهـــــر تـــو ما را جهـــاز،
شــــنـــاخت تو ما را امان،
لطف تو ما را عیان.
الهی ضعیفان را پناهی.
قـــــاصـــدان را بر سر راهی.
مــــــــومــــــــــنـــان را گــواهی.
چه عزیز است آن کس که تو خواهی.
الــهــی ای خالق بی مدد و ای واحد بی عدد،
ای اول بی هـــدایت و ای آخــر بی نهایت.
ای ظاهر بی صورت و ای باطن بی سیرت،
ای حیِّ بی ذلت و ای معطی بی فطرت و ای بخشنده بی منت،
ای دانــنـــده ی رازهــــا،
ای شـنونده ی آوازهـــا،
ای بیننده ی نمازهـــــا،
ای شناسنده ی نامهــا،
ای رساننده ی گامهـــا،
ای مبر از عوایق،
ای مــــطـــلــع بر حقایق،
ای مــــــهــــــربان بر خــلــایق،
عذرهای ما بپذیر که تو غنی و ما فقیر...
و بر عــیـــب های ما مگیر که تو قوی و ما حقیر.
« از بنده خطا آید و ذلّت
و از تو عطا آید و رحمت. »

الهی سینه ای ده آتش افروز