سخن نخست

یـــگـــانـــه دخــتـــرِ مــوسی بـگــیــر دست مرا

                    شـــــفــیـــعِ جـــنـّـــتِ کــبـــری بگیر دست مرا

تـــــو آن هــمــیــشه کَرَم، من همیشه نوکر تو

                    مــــرا بـــزرگ نـــوشــتــــه اســـــت ذره پرور تو

کــنــیـــز بــــود اگـــر مــــادرت، کــنــیـــزِ تو بود

                    هــــزار حــضـــرت مــریـــم کــنــیـــزِ مـــــادر تو

تـــو آنــقــدر عــظــمــت داشــتـــی کـه از مادر

                    فـــقـــط امـــام رضــــا مــــی­شـــود بـــــرادر تو

و از مــیـــان پـــســـرهــــای مـــوســــی جعفر

                    فــقــط امـــــام رضــا بــــود ســـــایــه­ی سر تو

خـــدا کـنــد که نـــگــیــرد به چــوبِ نـاقه سرت

                    خــــدا کــنــد کــــه نــگـیــرد به سنگ معجر تو

خـــــدا کــنــد کــه ایـــنــجــا پــرت به در نخورد

                    شــبــیــه مـــادرِ زیـنــب، ســرت بـــه در نخورد

 

(علی اکبر لطیفیان)

چند دقیقه با "رها"...

الآن باز دارم مرور میکنم.

امروز سالروز ولادت کریمه ی اهل بیت حضرت معصومه(س) هست. داشتم فکر میکردم که چقدر شیوه و راه و روش من مورد پسند ایشون و مادرمون حضرت فاطمه ی زهرا(س) واقع شده.

و یادم افتاد به بعضی خاطرات. به دخترانی که توی زندگی من نقش داشتند.

به دوستام.

گاهی وقتا که از کوره در میرم، گاهی وقتا که زندگی زیادی به آدم سخت میگیره و منم یه جورایی کم میارم، گاهی وقتا که از شدت عصبانیت یا ناراحتی وجود خدا رو در کنارم از یاد می بَرَم و دستای مهربونشو که به طرفم دراز شده نمی بینم، گاهی وقتا که یه جورایی فکر میکنم رسیدم به ته خط، یه دفعه یادم میفته به حضور بعضی آدما توی زندگیم و خجالت میکشم.

بعضی وقتا بود که از درس خسته میشدم و چی بگم، شاید کفره اما از زندگی هم همینطور.

گاهی وقتا بود که میرسیدم به تنگنا و نمیدونستم چیکار کنم...

شکایت میکردم، اما...

برای مشاهده ی ادامه ی مطلب بر روی گزینه ی مربوطه کلیک کنید...

 

ادامه نوشته

بارگاه

به دل حــک شـــد به خــــط آشــنـــایــی
شــــــب مـــیــــلـــاد و آغــــازِ گـــدایـــی

گــــدای بــــارگـــاهِ ســبـــزِ عـــشــقــــم
بــبــیــن امـــشــب دلــم گـشـته هوایی

بـــــه پــیــش پـــای تـــو غــرقِ سرشکم
کـــه شـــایـــد ســـر زنــــی بـر بی‌نوایی

کـــریــمـــه کـــاســـه‌ام بـنگر که بالاست
کـــرم بــنــما تـــو هـــر چـــه مـــی‌توانی

تـــویـــی معصومه، عــصـمـت پیش رویت
کــنـــد ســجــده از ایــن نـــورِ خـــدایــی

تــویــی بــانـــوی قــصــرِ ســـرخِ مـذهـب
کـــه بــا زینب(س)، همیشه هم صدایی

هــمـــیـن بـس از تــو ای معصومه جـانم
لــقــب گــیــرنــده‌ از جـــامِ رضـــایــــــی

رضــــا نــــامِ تـــو را مــعــصــومـه خوانده
کــــه ســر تـا پــا چـنــیــن زهـــرا نمایی

هــمـــه امــشــب کــنـــارِ بــــارگـــاهـت
مـــن و ایـــن گــریـــه و فــصــلِ جــدایی

دلِ فــطــرس شـــده در شــــامِ مــیــلاد
اســــیــــــرِ گــــنــــبــــدِ زردِ طـــلــایــی

معصومه، تفسیر معصومیت...

 

كویر براى حضورت نورانى مى‌شود و پنجره‌ها به شوق رویت، نیمه شبى را به سوى خورشید باز نمى‌شوند. كوچه پس كوچه هاى قم به یمن حضورت نورانى مى‌شوند و سرو هاى آزاد به احترامت قیام مى‌كنند.

آرام آرام، بر پهنه كویر حضور پرولایت شكوفه مى دهد؛ غربت به یمن غریب معنا مى‌یابد.

دلم مى خواهد برایتان از بانویى سخن بگویم كه خیال سبزتان نیمه شبى بر اقامه ی سبزش سلام مى‌دهد و در آینه حرمش چهره آراید.

برایتان از بانویى سخن مى‌گویم كه همانند زینب علیهاالسلام كه براى قیام قربانى داد و خورشید عاشورا را با صبرش تعریف كرد، او هم با قدمهاى پرحیاتش، به سرزمین كویرى قم حیات بخشید و در رگ ایرانیان خون حمایت از ولایت را جارى ساخت.

برایتان از بانویى سخن مى گویم كه به یمن حضورش، شهر قم، مركز صدور علم و دانش علوى شد و محل رشد و بالندگى...

 

برای مشاهده ی ادامه ی مطلب بر روی گزینه ی مربوطه کلیک کنید...

ادامه نوشته

سخن پایانی

 

معصومه، یعنی قداست مریم و عصمت فاطمه و ادامه ی قصه ی غصه‏های زینب در جست‏وجوی برادر …

 

دخترم با تو سخن می گویم،
زندگی در نگهم گلزاریست
و تو با قامت چون نیلوفر، شاخه ی پر گل این گلزاری
من به چشمان تو یک خرمن گل می بینم
گل عفت ، گل صد رنگ امید
گل فردای بزرگ ، گل فردای سپید
چشم تو آینه ی روشن فردای من است
گل چو پژمرده شود جای ندارد در باغ
کس نگیرد ز گل مرده سراغ
دخترم با تو سخن می گویم
دیده بگشای و در اندیشه گل چینان باش
همه گل چین گل امروزند
همه هستی سوزند
کس به فردای گل باغ نمی اندیشد
آنکه گرد همه گل ها به هوس می چرخد
بلبل عاشق نیست
بلکه گلچین سیه کرداریست
که سراسیمه دَوَد در پی گل های لطیف
تا یکی لحظه به چنگ آرد و ریزد بر خاک
دست او دشمن باغ است و نگاهش ناپاک
تو گل شادابی ‏
به ره باد مرو !!!
غافل از باد مشو
ای گل صدپر من
همه گوهر شکنند
دیو کی ارزش گوهر داند؟
دخترم گوهر من، گوهرم دختر من
تو که تک گوهر دنیای منی
دل به لبخند حرامی مسپار، دزد را دوست مخوان !
چشم امید به ابلیس مدار
ای گوهر تابنده بی مانند
خویش را خار مبین
آری ای دخترکم
ای سراپا الماس، از حرامی بهراس…
قیمت خود مشکن
قدر خود را بشناس
قدر خود را بشناس

 

(مهدی سهیلی)