سخن نخست
ای جــان جــهــان بسته به یک نیم نگاهـت
دل گشته چو گــل سبز به خاکِ سرِ راهـت
هـــم بــــام فــلـــک پایـــگه قــدر و جـلالت
هـــم چشم مـلـک خاک قدم های سپاهت
عــیــسی بــه شــمـیــم نفست روح گرفته
دل بسته دو صد یــوســف صدیق به چاهت
دل هـای خـدایی همه چون گوی به چوگان
ارواح مـکــرم هــــمـــه درمانده ی جــاهـت
از عــرش خــداونــد الــی فرش، به هــر آن
هـــســـتــنــد همه عالم خلقت به پـناهت
دائـــم صــلـــوات از طـــرف خــالق و خلقت
بر روی ســـفــیــــد تو و بر خـــال سـیاهت
زیــبــاتـــــر و بالاتـــری از آنــکه به بـیــتــی
تـــشــبیـه به خورشید کنم یا که به ماهت
ســـوگــنـــد به چـشمت که رسولان الهی
هــستند به محـشر همه مشتـاق نگاهت
زیــبـــد که کــنــد ناز به گلــخانه ی جـنـّت
خــــاری که شــود ســبز در اطراف گیاهت
ایـــن نــیــست مــقـام تو که آدم به تو نازد
عــالــم به تـــو ، خلاق دو عالم به تــو نازد
الهی سینه ای ده آتش افروز