سخن نخست
یـــگـــانـــه دخــتـــرِ مــوسی بـگــیــر دست مرا
شـــــفــیـــعِ جـــنـّـــتِ کــبـــری بگیر دست مرا
تـــــو آن هــمــیــشه کَرَم، من همیشه نوکر تو
مــــرا بـــزرگ نـــوشــتــــه اســـــت ذره پرور تو
کــنــیـــز بــــود اگـــر مــــادرت، کــنــیـــزِ تو بود
هــــزار حــضـــرت مــریـــم کــنــیـــزِ مـــــادر تو
تـــو آنــقــدر عــظــمــت داشــتـــی کـه از مادر
فـــقـــط امـــام رضــــا مــــیشـــود بـــــرادر تو
و از مــیـــان پـــســـرهــــای مـــوســــی جعفر
فــقــط امـــــام رضــا بــــود ســـــایــهی سر تو
خـــدا کـنــد که نـــگــیــرد به چــوبِ نـاقه سرت
خــــدا کــنــد کــــه نــگـیــرد به سنگ معجر تو
خـــــدا کــنــد کــه ایـــنــجــا پــرت به در نخورد
شــبــیــه مـــادرِ زیـنــب، ســرت بـــه در نخورد
(علی اکبر لطیفیان)
الهی سینه ای ده آتش افروز